و ما في الارض

در صورت هر گل چشمي است، كان چشم به سوي توست

در باغ هياهويي برپا از گوي و مگوي توست

گلبانگ سر بلبل ها تسبيح صفات توست

هر صورت خيسي هر برگ بشّاش وضوي توست

گلبرگ شعف آورده، شبنم به كف آورده

خورشيد كه دف آورده از حلقه ي روي توست

با باد چه سرّي گفتي  كاو گرم وزيدن شد

از ابر چه حاجت داري كاين چشم سبوي توست

از سنبلكان ريحان تر گيسوي گره خورده

اين عطر خدا يا باران يا اين كه نه بوي توست

از خويش مجو غير از عشق از عشق مجو جز خون

اين خون دل عشاق است يا چشمه و جوي توست

شب زخمه به تاري دارد با نغمه ي تاريكش

اين سوز بلند شب ها يك تار ز موي توست