به دل جمع درين دايره گامي نزدم

به دل جمع درين دايره گامي نزدم

گرچه پرگار شدم دور تمامي نزدم

آهي از دل ندواندم به سر راه سحر

گلي از ناله ي خود بر سر شامي نزدم

ضعف تن سايه صفت داشت زمين گير مرا

بوسه چون پرتو مه بر لب بامي نزدم

ساز افتاده ز كوكم خجلم اي مطرب

كه به دلخواه تو يك بار مقامي نزدم

خصلت من چو دگرگونه شد از گشت زمان

طعنه از پختگي خويش به خامي نزدم

تشنه ي شهرت بيهوده نبودم چو عقيق

زخم بر دل به طلبكاري نامي نزدم

راه بردم ز قناعت چو به چشم و دل سير

بر سر خوان فلك لب به طعامي نزدم

من كه با شور سخن شعله دماندم از سنگ

در دلت آتشي از سوز كلامي نزدم

گرچه اي غنچه دهن تشنه ي بوسي بودم

لب خواهش نگشودم در كامي نزدم

سرگران از من مخمور گذر كردي دوش

رفتي و از مي ديدار تو جامي نزدم