تا به كي درين وادي از پي جرس افتم

تا به كي درين وادي  از پي جرس افتم

اي دليل گمراهان  ترسم از نفس افتم

نااميدم از منزل  در رهي كه مي افتد    

نقش پا هم از من پيش  بس كه باز پس افتم

گرچه از پريشاني  همچو بيد مجنونم 

نيست آن جنون با من  تا به پاي كس افتم

آتشم ولي از آب  در ملايمت پيشم

بد ز من نخواهد ديد  گر به جان خس افتم

شاخه اي پر از بارم  هر زمان شوم خم تر

گر ز من بداري دست  خود به دسترس افتم

خون دختر رز ريخت  كاش مي توانستم   

از براي خونخواهي  در پي عسس افتم

سر كنم به خاموشي  همچو بلبل تصوير

نغمه نشنوي از من  گر كه در قفس افتم

در دلم گره مانده ست  آرزوي بوسي چند

چون لب تو را بينم  مست ازين هوس افتم

در هواي تو چون ني  پر ز ناله ام اي كاش

دم برآورم با تو  بي تو از نفس افتم