در ره صبح سوختم بس كه چراغ ديده را

در ره صبح سوختم بس كه چراغ ديده را

ديدم و در نيافتم سر زدن سپيده را

ديده ي شب نخفته ام پنجره اي ست نيمه وا

تا به نظاره ايستد صبح ز ره رسيده را

هر سحر آفتاب را شوق به مشرق آورد

دل سوي شرق مي كشد غربت غرب ديده را

مژده ي وصل چون رسد صبر و قرار مي رود

خواب ز ديده مي پرد بوي سحر شنيده را

بس كه شده ست موج زن تنگدلي درين چمن

نيست اميد وا شدن غنچه ي نودميده را

زخمي تيغ زندگي جان ز اجل نمي برد

پاي گريز كي بود صيد به خون تپيده را

بار جهان ز دوش خود گرچه فرو گذاشتم

ليك اميد راستي نيست قد خميده را

ياد گذشته چون كني حال ز دست مي رود

در پي جست و جو مشو رنگ ز رو پريده را

گر دل روشنت بود قطع نظر ز رفته كن

چشم ز پي نمي دود اشك به رخ دويده را

مطلب اگر بزرگ شد خار و خس ره طلب 

بستر پرنيان شود رنج سفر كشيده را

گر غم عشق را ز من كس بخرد به عالمي

كيست كه رايگان دهد جنس به جان خريده را

موج ز خود رميده ام در دل بحر پرخطر

شورش من ز جا برد ساحل آرميده را

نيست عجب كه پا كشد نقش قدم ز همرهي

بس كه ز سر گرفته ام راه به سر رسيده را