خواب بهشت

باز هم چفيه او را برداشت

با خودش چيزى گفت

باز مانند دو غنچه، دَر اشك

گونه هايش بشكفت

بالِش گُل گلىِ زيبايش

باز دختر را ديد

وقتى او چفيه داداشش را

دختر قصه ما خوابش برد

رفت تا باغ بهشت

باز با ساقه گل، بر تن برگ

نمره تو شده بيست

فصل زيباى بهار آمده است

صبح شد، ديدنِ داداش بس است

دخترك پا شد و خنديد، ولى

دل او آنجا بود

دل او توى بهشتى سرسبز