نيلوفر

گريز ستاره از اذهان شب
وحي ديگري‌ست
كه از تناسخ دريا
بشارتم مي‌دهد.


شاعرترين خاموش اين خانه
منم
كه از اعتراض واژه
در معاني مرگ،
خبر از خوابِ پروانه
آورده‌ام.
دريغا
دردي در اين دواير ديوانه ديده‌ام
چنين
كه به گيسوي گريه مي‌پيچم.
باري
مگرم كه در گشودنِ اين راز
آوازي از طراز آينه خيزد
ورنه شكستن اين سنگ را
مجال باور نيست.


باشيد
كه در توشه‌ي باد
صداي بيشه‌اي خواهيد شنيد
با پروانه‌هاش، خاموشي‌هاش، خواب‌هاش:
نيمي شهود جادو
نيمي پَرِ عقاب