رمه

نديده‌‌ام هنوز را
كشف خواب ترا و ستاره‌ي نيم‌سوز را
همه‌ي روز را ...
كه اينجا انتشار شب از حضور دلمردگي‌ست.
اي به تاج و كاكليِ اَبرينه
اين رايت آخر است،
در امتداد هيچ بشارتي
بو بر كف ستاره نخواهد ماند.
حنظل بر آتش است.
آه ميزبان يكسره‌ي آبها ...!
ديگر مجال اين رجعت نيست،
جان تو
جان اين رَمه‌ي غريب!