مسيح

من
سايه‌نشين تكلم عشقم،
گيسوي بريده
بر اين بيم بي‌خسوف
تا كي؟
در لهجه‌ي ملال
من آن سرخوشِ بي‌پرسشم
كه بغض جهان
در گلوي بريده‌اش
گره مي‌خورد.


در اين نشيب شبانه
تنها تنفس يكي فانوس آسمان است
كه مسيح مرا
از مويه بر آدمي باز خواهد داشت.


مسيح سايه‌نشين تكلم عشق!