راه بلد ما يك زن بود

پريانِ پَرده‌پوش
چشم به راهِ علامتِ فانوس‌اند،
قرار است
زورقي از جنسِ بادام و ني
به ساحلِ آرامِ اردي‌بهشت بيايد.


آماده باشيد
راه مي‌افتيم،
پاروزنان از پُشتِ بركه‌ي باد
سمتِ فراموشيِ اوقاتِ آب خواهيم رفت.


همه‌ي راز علاقه‌ي آدمي به آدمي
همين روياي ساده‌ي رفتن وُ
بعد
بي‌خبر آمدن‌هاي هميشه‌ي اوست.


حالا كمي آرام‌تر صحبت كنيد،
بادهاي بي‌راهِ سايه‌نشين
حسودند!