هميشه تر از هر چه اتفاق

در كوچه هاي شهر شما پرسه مي زنم

ديوانه وار سر به هوا پرسه مي زنم

هر شب به شوق لي لي كفش كتاني اش

در كوچه هاي بي سر و پا پرسه مي زنم

در پارك هاي باكره ، در خنده هاي خيس

در جاده هاي رو به خطا پرسه مي زنم

چندان غريب نيست اگر نيمه هاي شب

در روزنامه هاي شما پرسه مي زنم

دختر فراري ام ؟ نه! كجايم شبيه اين...

امضام را بِ...ببين، ب....ب... با پرسه مي زنم

شِ...شعر گفته ام مثلا ....نه كه حافظم

حس مي كنم توام ...تُ ...تُ... تا پرسه مي زنم

من هم درست مثل تو وقتي كه بي منم

زل مي زنم به آينه يا پرسه مي زنم

هر شب هزار و سيصد و هشتاد و چند بار

بغض غريب پنجره را پرسه مي زنم

من شاعرم ! حقيقت تلخي است شاعري

من در حريق سرد صدا پرسه مي زنم

هر شب چو يك ستاره آبي ، شبيه شوق

در خواب هرچه شاه و گدا پرسه مي زنم

دنبال آن دقايق معصوم ساده ام

در تيك تاك ثانيه ها پرسه مي زنم

در حال ، در محال ، در امروز ، در هنوز

در لحظه هاي در تو رها پرسه مي زنم

دستان من دو شاخه  ي خشكيده اند  و من

در كوچه باغ سبز دعا پرسه مي زنم

چندان غريب نيست اگر نيمه هاي شب

بر جانماز نافله ها پرسه مي زنم

من كودكم به طعم دو گيلاس راضي ام

دنبال چشم تو همه جا پرسه مي زنم

اي لحظه هميشه تر از هرچه اتفاق!

گم كرده ام تو را و تو را پرسه مي زنم