تو گناه من

سيب ها گناه آدمند ، تو گناه من

سرخ گونه هاي توست بهترين گواه من

گرچه باورت نمي شود ولي حقيقتي است :

مرگ اشتباه زندگي است، اشتباه من

من حساب سال و ماه را نه، گم نكرده ام

وعده ي من و تو روز مرگ بود ماه من!

من اسير خويشم اين گناه بودن من است

ور نه تو كجا و گريه هاي گاه گاه من

نيستي و بي تو تهمتي به نام عقل

چون گلوله اي نشسته بر شقيقه گاه من

من نگفته ام شبيه آخرين نگاه تو

تو نگفته اي شبيه اولين گناه من

پشت ميله هاي حبس مانده اي و بر تنت

جامه اي است رنگ شعر هاي راه راه من

شمع نيستي ولي به شوق چشم هاي تو

مي پرند بال هاي خسته گِرد آه من

كاشكي بيايد او كه رنگ چشمهاي توست

تا كه وا شود سپيده در شب سياه من

سيب ها شكوفه مي دهند اگر چه دير

سرخ گونه هاي توست نازنين، گواه من