بي خوابي ماه

يك قاب شكسته ست كه تصوير ندارد

باغي ست كه يك شاخه ي انجير ندارد

يك قوري چيني ترك خورده تر از ماه

گنگويي يك بغض كه تعمير ندارد

آن چيست بگو؟ آن كه شبيه شبح ماه

مي آهد و در قلب تو تأثير ندارد

ديرنده و دور است زماني عطش مرگ

گاهي نه... نه... يك ثانيه تأخير ندارد

اين ساعت كز كرده به دلتنگي ديوار

ديريست كه درمانده و تدبير ندارد

عمري است كه حيراني يك هيچ نهان را

سر مي دود و ميل به تغيير ندارد

واكرده ام امروز سر سفره ي دل

نان، سهمي از اين بغض گلوگير ندارد

وارونه بيانداز زمين را كه ببيني

امروز گرسنه خبر از سير ندارد

از جان خودت سيري و شهري كه دريده ست

شهري كه دلي پاي دلي گير ندارد

خود خواسته جان در قدمش ريختم اي مرگ!

تيغ غضب آلود تو تقصير ندارد

از گردنه ي هيچ به هر حيله گذشتم

اين راه نفس گير، سرازير ندارد

هي فلسفه مي بافم و مي افتمت از عقل

ديوانه هميشه غل و زنجير ندارد

بي كوچه و بي عابر و سرگشته تر سيب

بي خوابي ماه اينهمه تعبير ندارد

***

پايان غزل قصه ي يك كولي تنهاست

با آينه اي كهنه كه تقدير ندارد

مثل من آواره كه دارايي ام از هيچ

يك قاب شكسته است كه تصوير ندارد