غزل 32

مرا نديده بگيريد و بگذريد از من
كه جز ملال نصيبي نميبريد از من

زمين سوخته ام نا اميد و بي بركت
كه جز مراتع نفرت نمي چريد از من

عجب كه راه نفس بسته ايد بر من و باز
در انتظار نفس هاي ديگريد از من

خزان به قيمت جان جار مي زنيد اما
بهار را به پشيزي نمي خريد از من

شما هر اينه ، ايينه ايد و من همه آه
عجيب نيست كز اينسان مكدّريد از من

نه در تبرّي من نيز بيم رسوايي است
به لب مباد كه نامي بياوريد از من

اگر فرو بنشيند ز خون من عطشي
چه جاي واهمه تيغ از شما وريد از من

چه پيك لايق پيغمبري به سوي شماست ؟
شما كه قاصد صد شانه بر سريد از من

برايتان چه بگويم زياده بانوي من
شما كه با غم من آشناتريد از من