دركه

بِهِم‌ نخند
اما تو دَرَكه‌ ،
هر دَفه‌ كه‌ اون‌ الاغ‌ْچي‌ِ اَحمق‌
با چوب‌ به‌ گُرده‌ي‌ الاغا مي‌زَد ،
دردِ عجيبي‌ تو تَن‌ِ من‌ مي‌پيچيد !
حالا تو اسم‌ِ اين‌ احساس‌ُ چي‌ مي‌ذاري‌ ؟
يا من‌ الاغم‌ ،
يا آدما آدم‌ نيستن‌ !
هر چي‌ هست‌ ،
از چشاي‌ دُرُشت‌ِ اون‌ الاغي‌ كه‌ مي‌لَنگيد ،
مي‌شد فهميد كه‌ چقدر دِلِش‌ مي‌خواد
با يه‌ جُفتَك‌ اون‌ الاغ‌ْچي‌ رُ بفرسته‌ تَه‌ِ درّه‌هاي‌ دَرَكه‌ ،
تا به‌ دَرَك‌ْ واصل‌ بشه‌ !
اين‌ُ مي‌شد ،
از چشاي‌ خيس‌ِ دُرُشتش‌ فهميد !