شعر بيست و يك

بگذار كه همسايه هاي ساكت مان
نام تو را ندانند
همين زلال زرد روسري
براي پچ پچ هزار ساله ي آنان كافي ست
همان بهتر كه نام تو در لابه لاي ترانه نهان باشد
همان بهتر كه از ميان واژه ها بدرخشي ! خورشيدك من
مثل درخشش فانوس از فراسوي فاصله ها
مثل درخشش ستاره از پس پرده ي پشه بند
پشه بند
تابستان
كودكي
آه ! همان بهتر كه نام تو در لا به لاي گريه ها نهان باشد