گسسته سكوتي - فرزاد نامي

بندِ سكوت را مي كَنَم بر لحنِ خموش

 تا شب و روز ، مرا از تو حكايت باشد

 سخن از جانِ من و جانِ تو و هر چه شكايت باشد.

 هر كجا طرحِ لبي بود ، سكوت جاري بود

 بار بر بسته سكوت از جمعِ بار

 شب افروز گشته شعر ، بر حالِ دار

 در آغازِ تنم ، صدايي از مردمان ، حاكم بود

 در پايانِ سَرَم ، فغاني از سَران ، صادق بود

 ليك در ميانه ، سكوت را بند گسستم

 ز سَر تا به قدم ...

 پُر از گسسته سكوتي باشد

 پُر از حرف و سخن ، شوق و قلم

 و جرعه اي بر عُمر ، كفايت باشد

 تا مُهرِ سكوت بر من ، حمايت باشد.

 سلام بر اين فغان هاي سرفراز

 فراوان بر سخن هاي عشق و دلنواز

درود بر بوسه ، درد ، غم هاي نياز

 و راه هاي بُرده مرا اين جانگُداز

 كه بَرده ، اين چنين آزرده جان.

 گفته صداي رعد دانستم كه بايد:

 از اشك ، باران ، بوران

 گفته آوازِ بلبلِ خوش الحان:

 كه بايد از گُل و عشق ، سوزان

 گفته موجِ ديرنده پا بر جا:

 از بوسه ي ساحل و پيرِ خسته ي خندان.

 از شورشِ هستي به جانم نهراسم

 كه مردان همه گونه ، به مناجات شدند

 از مطرب و خرابات و مُغان من نگريزم

 كه جانان ، همه ، بي سَر و عادت باشند

 از هستيِ خويش ، سوي مستي برگرفتم

 آه ، خَلق را اين سخن ها چه حالت باشند

 كه اگر مردم بگريزند

 بر مردمِ دون چه حاجت باشد.