پلك شب - فرزاد نامي

تا شبي هست و نيست

 پلك را بسته به پلكي مهتاب

 شمع هم خاموش و عريان

 با دلِ ويرانِ تاواتاوِ شب.

 روزِ رنگين فامِ دشت ، رفته به سايه روشن هاي خواب

 خبرِ بوسيدن و آغوشِ سَفَر ، بس تنهاست

 سايه اي خفته ، بر آغوشِ سايه اي تاريك تر

 از غمِ من مي ستاند سُفتِ نوازش بر سَر

 چه رنگِ سرخي سنگ بر سنگ ، در هنگامِ غروب

 چه زيبا اين غروب تا تلخي نياورده به خواب

 نيست مرغِ حقي كه بخواند

 احساسِ شبانگاهانِ لَب

 او هم بسته به پلكي ، رفته به خوابِ مردار

 آسمان نزديك تر از مهتاب است

 چه سياه و سرد است. 

 تا شبي هست و نيست

 پلك را بسته به پلكي مهتاب

باكِري نيست كه من ، آهسته از خوابِ خوشي بر خيزم

 پلكي كه خموش و آرام ، سهمي گرفته به صحراي آبشار

 و درختي آرام بر لُختِ آن مي غلتد

 به تاتا افتاده ، زباني كه بس رنجور است

 خبرچيني لبِ پنجره خوابيده با احساسِ خودش

 انصاف مي كُنَد به خواب آلودگيِ شب ، پروين

 بي نماز شده آن زنِ بي طاقتِ شب

 زندگي دَرغيشي از بي معني ست

 همچو آب سَوار ، آبشاري به دور مي ريزد.

 مهتابم سرد است 

 مهتاب هم خاموش.

 امشب

از آه

صَفي غافل نيست.