آفريده من

اي قامت بلند مقدس،

تنديس جاودان،

اي مرمر سپيد؛

اي پاكي مجرد پنهان،

در انجماد سنگ؛

من عابدانه در دل محراب سرد شب،

بدرود با خداي كهن گفتم .

هرگز كسي نگفته سپاس تو،

اين گونه صادقانه كه من گفتم .

ديگر مرا،

با اين عذاب دوزخيت

- مگذار

مهر سكوت را،

زين سنگواره لب سرد ساكتت

- بردار

از اين نگاه سرد،

با چشمهاي سنگي تو.

دلگير مي شوم .

اي آفريده من،

آري، تو جاودانه جواني،

من پير مي شوم .

در اين شبان تيره و تار اينك،

اي مرمر بلند سپيد،

تنديس دستپرور من،

پرداختم تو را .

با اين شگرف تيشه انديشه،

در طول ساليان ،

- كه چه بر من رفت -

با واژه هاي ناب

در معبد خيالي خود ساختم تو را .

اما،

اي آفريده من !

- نه ،

اي خود تو آفريده مرا،

- اينك،

با من چه مي كني ؟!