سكوت

اي قامت بلند

اي از درخت افرا

گردنفرازتر

از سرو سر بلند بسي پاكبازتر

اي آفتاب تابان

از نور آفتاب بسي دلنوازتر

اي پاك تر

از برفهاي قله الوند،

تو مهربانتر از،

لطف نسيم ساكت شيرازي

درسينه خيز دشت دماوند

و دست تو،

دست ظريف تو، گلهاي باغ را

زيور گرفته ست

و شعرهاي من،

- اين بركه زلال -

تصوير پر شكوه تو را،

در بر گرفته است .

من كاشف اصالت زيبايي توام .

مفتون روح پاك و فريبايي توام .

***

تو،

با نوشخند مهر،

با واژه محبت،

فرسوده جان محتضرم را ز بند درد

آزاد مي كني .

و با نوازشت،

اين خشكزار خاطره ام را،

آباد مي كني .

با سدي از سكوت،

در من رساترين تلاطم ساكن را.

بنياد مي كني .

با اين سكوت سخت هراس انگيز،

بيداد مي كني .