آزاد

نجات يافتم!

سبك بار شدم!

سقف كوتاه و سنگين آسمان را

ناگهان از بالاي سرم برداشتند.

ملكوتِ پاك و بي مرزِ رهايي بر سرم خيمه افراشت.

تجرّد را همچون يك روح گريخته از تابوت كالبد،

احساس مي كنم.

همچون جان نور،جوهر عشق، روح ايمان،

در من حلول كرد.

چه آزاد و سبك دَم مي زنم!

روح همه ي بهارها

عطر همه ي گل ها

و نسيم همه ي بشارت هاي بهشت را

با هر نفسي مي مكم، مي نوشم.

و در روح ناپيداي معبد

همچون عطشي گرم كه در جان چشمه اي سرد فرو مي نشيند-

فراموش مي شوم.