بودنت

اي شكست!

كه آن خوب ترين گوهر زيباي اهورايي ات را

 در پس جلوه هاي رنگين و چشمگير اين جهاني

از ياد برده اي!             

غريقي در طوفان تنها مانده است.

آخرين فريادهاي خسته اش را

كه تو را مي خواند- بشنو، بشتاب، او را  رياب.

ان بارقه ي قدسي ات را

از انبوهه اين درخشيدن هايي كه هر چه تندتر مي درخشند،

آن“تو“ي خوب و راستين تو را تاريك تر مي كنند، نجات بخش!

اي همه در “نمودن“ گرفتار!

“بودن“ت؟