جاده منتظر

زانوانم شكسته است و پاهايم فلج

خسته و مجروح و پريشان

وباري به سنگيني كوهي بر دوش

و من در زير آن خم شده ام

واز زير آن كه چندين برابر من سنگين است و بزرگ است

آرام گرفته ام

و تنها، برقِ حسرت از چشمان بازم

كه همچنان به اين راه

كه تا افق كشيده است، دوخته ام- ساطع است.

و جاده ي منتظر را در برابرم روشن مي دارد.

جاده اي كه سال هاست چشم به راه هر قدمم

خود را بر خاك افكنده است.

اما ردّپايي بر آن نيست و…

نخواهدبود!