من تلاش ميكنم پس هستم

به پاي خودمان

نيامده ايم

كه به پاي خودمان

برويم

وقتي واقعيتي ناگفتني بود

يا بايد سكوت كرد

يابايد شعر گفت

از خود و از جهان

دور شدم

به فاصله اندوه

به فاصله تنهايي

دريا را بگو

كه نفس نفس مي زند

و گوييا خواب مي بيند

دريا را بگو

كه نفس زنان

راه مي رود در خواب

من به شمار برگ ها

و پرندگان

به تعداد آبشار ها

و خزه ها

تكثير شده ام

و اينك در دور تر ها

به ستارگان بي شماري

بدل خواهم شد

براي ديدن تاريخ روز

تقويم را باز مي كنم

و تعجب مي كنم از اينكه

روز ها طبق پيش بيني تقويم

به پيش مي روند

فريادي به بلندي تاريخ

ولي تاريخ چه كوتاه است

براي فرياد بلند ما

من مرد عصر حجر هستم

با كت «تويد» و شلوار «فلانل»

لميده در كنار راديو

من مرد عصر حجر هستم

در كنار تل مجلات و كتاب ها

و گاه لبه تيشه ي سنگي خود را

روي ناخن دستم امتحان مي كنم

از جهان عقب نشيني كرده ام

به روي تخت خوابم

در كنار ديوار

ولي هنوز نمي دانم

كه من رو به جهان دارم

يا پشت به جهان كرده ام

جهان مي گريزد

چون آب روان

و ما را همراه خود مي برد