من تلاش ميكنم پس هستم

در ته كاسه حيات

من مانده ام

و چند ستاره

و چند شاخه گياه

از خود و از جهان

دور شدم

به فاصله اندوه

به فاصله تنهايي

وقتي واقعيتي ناگفتني بود

يا بايد سكوت كرد

يابايد شعر گفت

من به شمار برگ ها

و پرندگان

به تعداد آبشار ها

و خزه ها

تكثير شده ام

و اينك در دور تر ها

به ستارگان بي شماري

بدل خواهم شد

براي ديدن تاريخ روز

تقويم را باز مي كنم

و تعجب مي كنم از اينكه

روز ها طبق پيش بيني تقويم

به پيش مي روند

دريا را بگو

كه نفس نفس مي زند

و گوييا خواب مي بيند

دريا را بگو

كه نفس زنان

راه مي رود در خواب

من مرد عصر حجر هستم

با كت «تويد» و شلوار «فلانل»

لميده در كنار راديو

من مرد عصر حجر هستم

در كنار تل مجلات و كتاب ها

و گاه لبه تيشه ي سنگي خود را

روي ناخن دستم امتحان مي كنم

فريادي به بلندي تاريخ

ولي تاريخ چه كوتاه است

براي فرياد بلند ما

جهان مي گريزد

چون آب روان

و ما را همراه خود مي برد

تنهايي مرا برگزيده است

و در رگ هاي من دويده است

چون خون من

و در نگاهم نشسته است

و در كلامم شكفته است

چون شعر