من تلاش ميكنم پس هستم

ما درحين بيگانگي از خود

هميشه شبيه خود

هستيم

نقطه موهومي هستيم

در وجدان جهان

و چون چراغي در معرض

باد هاي تاريك

هر كدام كلمه اي

مي گوييم

با نگاهمان و حرفهايمان

ولي هياهوي ما

به گوش ديگران

نمي رسد

چه كار اندوهناك

و خيال انگيزي است

خواندن حروف

روي كاشي ها

اين بار

تاريكي مرا دستگيري كرد

و آنچه درون تاريكي

است

به من جنگلي را نشان داديد

كه در آن پلنگان بسيار پرسه مي زدند

و مرغزاري را به من نموديد

كه درآن آهوان بسياري بودند

ولي من همواره بيابان همواري را نگريسته ام

كه بي آب و بي گياه

اشباح زندگي در آن روان بودند

در شب نوشته اي

آنچه را كه رفته است

و در شب ديده اي

آنچه را كه گذشته است

و زبان تو از سياهي

گفته است

و آنچه را كه از زبان سياهي

شنيده اي

من به دنبال حرفي مي گردم

نا گفته وناگفتني

از اين رو دستم به سوي

كتابي نمي رود

و چشمم بيهوده گوشه اتاق را

تماشا مي كند

در ته كاسه حيات

من مانده ام

و چند ستاره

و چند شاخه گياه

من همچنانكه به سوي

رود ها و كوهها مي روم

شهر ها را دور مي زنم

و مردمان را به فراموشي مي سپارم