من تلاش ميكنم پس هستم

دانلود فايل صوتي ترانه ( 5.۸۰ مگابايت )

حسابش رفته از دستم كه امروز
دُرُس چن روزه نيستي ديگه پيشم
دُرُس چن روزه دور از چشم مامان
با قاب عكس تو هم گريه ميشم

دُرُس چن روزه كه عطر سلامت
نپيچيده يه بارم توي خونه
كه رو لبخند تو، تو قاب عكست
ميريزه اشكاي من دونه دونه

كدوم دستي تو رو از من جدا كرد؟
الهي كه...الهي كه بميره
مامان ميگه دعاهام مستجابه
مامان ميگه كه آه من ميگيره

همه ميگن كه اين كارا هميشه
كار روباه پيره، كار گرگه
توي نقاشيام رنگش سياهه
همه ميگن يه شيطون بزرگه

باباغصه نخور، اين درد دل بود
توي نقاشيام فردا قشنگه
نگهدار تا هميشه خنده‌هاتو
كه فرداهاي آرميتا قشنگه

براي مشاهده اشعار محمدمهدي سيار كليك كنيد

يادداشت زير را مسعود فراستي به مناسبت سالگرد درگذشت احمد شاملو نوشته است :

شاملو هنوز برايم مساله است. او را از ديرزمان مي‌شناسم و بسياري از شعرهايش را دوست داشته و هنوز دوست دارم. هنوز شب‌هاي شعر قبل از انقلاب را به ياد دارم. شاملو را و حالش را و تعرض قوي‌اش را به خودفروختگان و روشنفكرنمايان رژيم شاه، و ساعدي را كه به نظرم بهترين قصه‌نويس آن دوران بود و اين دوران. حيف او كه چونان رفت.

شاملو هم شاعري بزرگ بود، هم محققي جدي و خستگي‌ناپذير، هم مترجمي توانا و سمت و سودار و دقيق‌تر، قلندري در عرصه فرهنگ و هنر ملي و «متعهد» و بيشتر.

شاملو را به خاطر فرديتش- كه بس نادر بود و هست- احترام مي‌گذارم و به خاطر جمعيتش. فرديت و جمعيتي پرشر و شور در راستاي هم؛ با حساسيت انساني عميق. دفاعش از انسانيت و ايمانش به انسان چنان بود كه هر ويراني را نشاني از غياب او مي‌دانست و حضور انسان را آباداني، و حضورش چونين بود.

همين نگاه- و باور- بود كه از مدافعان دروغين مردم- چپ‌ها- فاصله گرفت و از سياست. اما همچنان در كنار مردم «كوچه» و در فرهنگ و هويت ملي اين سرزمين ماند و ستيزه كرد مدام با جهل و خرافات، با فقر و زبوني و با كيش شخصيت. كژي‌هاي فردوسي را هم تاب نمي‌آورد چه رسد به ديگران. نقد مي‌كرد بي‌محابا و آماده نقد شدن بود و به ندرت «من‌زده» شد.

شاملو هميشه مساله داشت و درد، و از فرو رفتن در دام بي‌دردان و ازخودبيگانگان تن زد. روانش شاد و يادش گرامي.

براي مشاهده اشعار احمد شاملو كليك كنيد

آب توبه

شاعر : ناشناس

سحر بخيز تجديد وضو كن
به آب توبه خود را شستشو كن

اگر خواهي شوي پاك از پليدي
به درگاه خداي خويش رو كن

به شكر نعمتش تا مي تواني
لبت را آشنا با ذكر او كن

در رحمت به رويت كرده حق باز
به او رو آور و دفع عدو كن

گداي درگه حق شو به عالم
گدايي گر كني با آبرو كن

هرآنچه درد دل داري به عالم
سحر با حقتعالي گفتگو كن

اگر خواهي تو فيض از محضرحق
از او توفيق طاعت آرزو كن

آب توبه

موعد ديدار خدا

رمز و راز رمضان

ماه اميد و بركات

سحر ميخانه دلدار باز است

رمز و راز رمضان

شاعر : ناشناس

رمزها در رمضان است، خدا مى‏ داند
برتر از فهم و گمان است، خدا مى ‏داند

ليلة القدر، كدامين شب اين ماه خداست؟
چه شبى برتر از آن است، خدا مى ‏داند

هر شبى توبه كنيم از گنه و پاك شويم
ليلة القدر، همان است، خدا مى ‏داند

موسم بندگى چشم و زبان و گوش است
نه همين صوم دهان است، خدا مى ‏داند

گر نباشد همه اعضاى تو تسليم خدا
روزه ات صرفه ى نان است، خدا مى ‏داند

بار عام و همه مهمان خداوند كريم
ماه آزادى جان است، خدا مى ‏داند

سبط اكبر كه در اين مه متولد گرديد
رمز حسن رمضان است، خدا مى ‏داند

زين مه نيمه مه، ماه خدا كامل شد
عيد شادى جهان است، خدا مى ‏داند

ميزبان است خدا، در مه ميلاد حسن
رمز اين نكته نهان است، خدا مى‏ داند

كرمش مايه اميد گنه كاران شد
يا حسن، ورد »حسان« است، خدا مى‏ داند

ماه اميد و بركات

شاعر : صادق زاده

رمضان ماه نزول قرآن
رمضان توبه و عفو يزدان

رمضان ماه اميد و بركات
كه بر او باد به هر دم صلوات

رمضان ماه زخلق ببريدن
غير حق از همه كس ببريدن

رمضان ماه به حق پيوستن
رشته‏ى غير خدا بگسستن

رمضان، درد همه دوا شود
شيعه از رنج و بلا رها شود

رمضان، بر همه اين نظر بود
از گناهان همه را حذر بود

رمضان ماه عطاى اهل بيت
واسطه بين خداى اهل بيت

رمضان ماه خدا، ماه على
همه جا ذكر علىٌ منجلى

رمضان بر لب ما زمزمه است
ذكر مولا به لبان همه است

رمضان ماه على و فاطمه است
ماه درد و ماتم شيعه همه است

رمضان ماه على شيرخدا
همسر پاكْ سرشتِ زهراست

رمضان ماه نشان غربت است
بهر شيعه لحظه‏هايش حكمت است

رمضان ماه شهادت على است
شرح اين ماه، روايت على است

سحر ميخانه دلدار باز است

شاعر : ناشناس

سحر هنگامه راز و نياز است
سحر ميخانه دلدار باز است

سحر جود و كرم بسيار دارد
سحر بوي خوش دلدار دارد

سحر مهماني خاص الهي است
سحر وقت گذار از روسياهي است

سحر آمد دلم فرياد دارد
كريمي كو كه ما را ياد آرد

كريمي كو كه دست ما بگيرد
گدا را با همه جرمش پذيرد

كريمي كو كه گردد ميزبانم
كه من مرغ شب بي آشيانم

كريمي غير تو يا رب نباشد
به جز نام توأم بر لب نباشد

بزرگي كن كرم بنما به حالم
ببين افسرده و بشكسته بالم

بيا جاني بده بر قلب خسته
بنه مرهم بر اين بال شكسته

مرا آماده پرواز بنما
مرا با دلبرم همراز بنما

كرم بر مضطري كن يا الهي
بيا و دلبري كن يا الهي

پناهي بر گدا جز اين حرم نيست
تو كه رسمت به جز لطف و كرم نيست

مرا امشب دگر كن ميهمانت
مرا ساكن نما در آستانت

مرا ديگر زغير خود جدا كن
خدايا دير شد ما را صدا كن

مرداد 139۱

موعد ديدار خدا

شاعر : ناشناس

رمضان آمد و دل مست مناجات و دعاست
غرق ذكر سحرى، محو ملاقات خداست

روزه داران سحر خيز، پى راز و نياز
ورد لبهاى همه نغمه‏ ى مولا مولاست

همچو خورشيد درخشان كه سپهر افروز است
ليلةالقدر در اين ماه مبارك رخشاست

ليلةالقدر كه قرآن شده نازل در آن
شب گستردگى سفره ‏ى احسان و سخاست

نردبانى است نيايش كه از اين پله‏ ى نور
مى‏ توان رفت به جايى كه دل آرام آنجاست

با نواى خوش مرغان سحر خوان برخيز
كه سحرگاه پذيراى تو حق جلّ علاست

گوش دل واكن و بشنو كه ز گلدسته‏ى وصل
مى ‏زند جار ملك، عاشق ديدار كجاست

با ابوحمزه به خلوتگه طاعت بنشين
روى دل سوى خدا كن كه خدا عقده گشاست

حق تورا خوانده در اين ماه به مهمانى نور
بهره برگير از اين سفره كه بهرت آراست

در ره توبه بگوش و مده فرصت از دست
كه ندامت ز گناهان پل غفران خداست

جز در اين ماه كه در هر نفست تسبيحى است
در چه ماهى دگر از بهر تو اين اجر و جزاست

وقت افطار ببخشايش حق چنگ بزن
كاين توسل سپرى بر تو زهر گونه بلاست

طلعت دوست اگر مى ‏طلبى، آينه شو
عكس جانان همه جا در بغل آينه ‏هاست

يارب از »قدسيت« اين حال مناجات مگير
اى كه نام تودوا، مرهم يادتو شفاست