من تلاش ميكنم پس هستم

آب مزن راه را

راه به جز چاه نيست

چاه مكن بهر كس

پا به ره آگاه نيست

از سرزمين فرياد هر كس دويد مائيم

وز بام داد و بيداد هر كس پريد مائيم

در ما دگر مجوييد اسرار تنگدستى

كين راز سربلندى هر كس شنيد مائيم

گر تو زمستان و منم چون بهار

عالم گل در تو بود بى‏شمار

يا تو بهارى و زمستان منم

يا كه به گمراهى‏ام از روزگار

 مژده شما را ز من موقع حاجت رسيد

فصل شكوفايى و وقت زيارت رسيد

مژده شما را كه دوش رفت و به آخر رسيد

با سحر آغاز شد صبح سعادت رسيد

بر قامت جام و ناودانى

اى آب ببار جاودانى

با مردگى‏ام به هم درآميز

تا پر بكشم به زندگانى

بسترم را تو به دستان شقايق بسپار

واژگان را كه تهى گشته حقايق بسپار

به موازات كلامم برسان نكهت يار

بوى ياران به مشام و دل لايق بسپار

 صبا امشب نمى‏دانم چرا حالى دگر دارى

ز مشرق مى‏وزى اما پيامى بى‏ثمر دارى

گر از معشوق ما امشب خبر آورده‏اى بر لب

به جان ليلى و مجنون دليلى بى‏اثر دارى

شاخه‏ى مو را بسوزانم به قليان آورم

ميوه‏ى دل را بخشكانم به مهمان آورم

من اسيرم من فقيرم من اميرم من گدا

دانش دل مى پذيرد تا كه ايمان آورم

سبزه و گل مى‏دمد بر سر بازار عشق

باد صبا مى‏وزد بر دل بيمار عشق

باد صبا سبزه را گفت كه گل با كه بود

دوش كه در چشم وى ديده شد آوار عشق

شكرانه بر زبان خسته‏ام آمد به صد اميد

بهر وصال تو هر شب و نى متاع خويش

مشتاق دار تو گشته‏ام اى كريم من

اين جا به شوق تو كرده‏ام هر دم وداع خويش