من تلاش ميكنم پس هستم

افسوس كه زندگي كردن

ناممكن است

ولي همچنان هستيم

در آرزوي همه چيز

و مي رويم و مي آييم

در تاريكي ها

به كدام سو مي رويم

و در كدام افق صورت نوراني

خورشيد را جستجو مي كنيم

در تاريكي ها

كدام ستاره را در افق سر نوشت

مي نگريم

و آرزوهاي خود را نوراني

مي خواهيم

شعر سخن گفتن

از ناممكن هاست

شعر سخن گفتن

از معجزه ايست

كه هرلحظه اتفاق

مي افتد

زندگي كردن

ديدار ناممكن

كه هر لحظه ممكن مي شود

خيالي را بازسازي كنيم

كه دست و پايش را

باد برده است

خيالي را در تاريكي

باز يابيم

بي سر و تن و بي نگاه

و دوباره خيالي بسازيم

به اميد راندن نگاه خود

به آن سوي تاريكي ها

مرگ است

كه ما را مي راند

از صبح تا شام

تا زنده باشيم

براي خوردن و خوابيدن

و مردن

اگر از كلمات مي نوشيديم

چنانكه از چشمه اي

و از كلمات مي خورديم

چون نان گندم

و با كلمات مي زيستيم

شايد هرگز نمي مرديم

در پايان سنگها

فريادي است

و در پايان گامي

در پايان آنچه

مي رود و مي آيد

سكوتي است

و رنجي است

نهفته در هر نگاه

و زندگي اشتباه

و پشيماني است

مرگ است

كه معشوق من است

نازك اندام

و سياه پوش

كه با هر بادي

مي رود و مي آيد

و در هر نگاه

مي شكفد و مي پژمرد

فريادش را مي شنوم

در پايان انديشه

كه در زندان است

و خنده هايش را مي شنوم

كه در پايان شعر من

گرفتار است