من تلاش ميكنم پس هستم

نمايش آنلاين

لينك ورود به اشعار محمود كيانوش

محمود - كيانوش - محمود كيانوش - محمودكيانوش - اشعار محمود - اشعار كيانوش - اشعاركيانوش - اشعار محمود كيانوش - اشعارمحمود كيانوش - اشعار محمودكيانوش - اشعارمحمودكيانوش - وبلاگ محمود كيانوش - وبلاگ محمودكيانوش - وبلاگ كيانوش - وبلاگ شعر - وبلاگ شعر نو - وبلاگ شاعر

لينك ورود به اشعار محمود كيانوش

نمايش آنلاين

خواهم كه تو را چو مي به ساغر بكشم،

بردارم و لاجرعه تو را سر بكشم:

تو جانِ مني، برون نمان از تنِ من،

بگذار تو را دوباره در بر بكشم

درچشمِ تو عشق را رها مي بينم،

بي دغدغۀ شرم و حيا مي بينم:

خود را و تو را برهنه، در رقصي خوش،

در صبحِ ازل، پيشِ خدا مي بينم

"براي جستجو در اشعار محمود كيانوش كليك كنيد"

محمود كيانوش در شهريور 1313 در مشهد به دنيا آمد . در اوان نوجواني اول به شعر گفتن و بعد به نوشتن داستان كوتاه پرداخت و با تشويق معلم به اين كار ادامه داد و اولين داستان او در مسابقه داستان نويسي دانش آموزان سراسر كشور برنده اول شد . پس از پايان دوره اول متوسطه وارد دانشسراي مقدماتي شد و پس از آن معلم و سپس مدير مدرسه در يكي از روستاهاي اطراف تهران شد . او از پيشگامان شعرهاي منثور آهنگين است و مجموعه شعرهاي آهنگينش با عنوان «شكوفه حيرت» (1338-1334) انتشار يافت . پس از آن در رشته زبان و ادبيات انگليسي در دانشگاه تهران به ادامه تحصيل پرداخت و ليسانس گرفت . اولين ترجمه او به صورت كتاب ، رمان «به خدايي ناشناخته» اثر جان اشتاين بك است كه در سال 1336 منتشر شد . كيانوش مدتي عضو هيئت تحريريه و همچنين سردبير مجله «صدف» و چهار دوره هم سردبير مجله «سخن» بود . او با وجود رنجوري تن ، باروحي شاداب ، هنوز هم با تلاش پيگير در سن هفتاد و سه سالگي در زمينه هاي گوناگون به نوشتن ادامه مي دهد و به دو زبان فارسي و انگليسي مي نويسد و تا به حال سه كتاب او به توسط يك ناشر انگليسي منتشر شده است . كيانوش هم اكنون در لندن با همسرش پري منصوري كه نويسنده و مترجم است ، زندگي مي كند . آنها دو فرزند به نامهاي كاوه و كتايون دارند .

  اشعار محمود كيانوش

تا چشم پرستندۀ زيبايي بود،

جان در تب وُ تاب از دلِ سودايي بود؛

سهمِ من از اين گشتن وُ سرگشتنها

تنهايي و تنهايي و تنهايي بود

خانه ست، ولي كالبدي بي جان است،

نه، خانه كجا، كه بدتر از زندان است!

تا از تو و از صدات خالي باشد،

وحشتكده است، واي! خوفستان است!

من خاكم و تشنه ام تو آبي، اي دوست؛

من جن.گلم و تو آفتابي، اي دوست؛

بيداري من اميدِ دلداري توست:

بيمارم و آرامشِ خوابي، اي دوست

گويي كه نگاه كن، بهار آمده است!

ز اين گونه بهار بيشمار آمده است:

گر هست به ديده وُ نيابيش به دل،

ماهي ست، به آيينۀ تار آمده است!