من تلاش ميكنم پس هستم

از خاك دميديم و سپس خاك شويم

از صحنه روزگار هم پاك شويم

خشت ما بنوبت سر خشت رفتگان

چينند و بناي كاخ افلاك شويم

كاهي و گلي كه چين ديواري بود

خاكش دل خون عاشق زاري بود

كاهش همه گلهاي گلستاني بود

آبش سبب تشنه لبي جاري بود

دل بر عشوه پيرزن دهر مبند

كز حيله و نيرنگ بسازد لبخند

دلبري كند عروس صد چهره حريف

بنشسته بپاي عقد دامادي چند

براهل زمين فلك نمي دارد وام

صياد ز صيد خويش كي گردد رام

مرغان زرنگ و زبده ديده ايام

كز وسوسه دانه فتادند بدام

زنهار، ديار جاوداني دگرست

هشدار! بهار زندگاني بسرست

هشيار، نگار دلستاني خبرست

مشمار ، كه كار چرخ فاني گذرست

سبزه اي كه از خاك عزيزي رويد

ازعاشقي وعشق به ما مي گويد

تا سبزه خاك ما برويد روزي

دلداري و عاشقي دگر مي جويد

هم در دل و در ديده ما هستي تو

بنيان شب و روز و مي و مستي تو

سالي پي سال و حالتي در پي حال

همتي به بخت نيك ما بستي تو

يكچند شديم ساكن چرخ كبود

زان خط و نشانها چه فرازي چه فرود

آهي بكشيديم و بخفتيم چه زود

صوري بدميدند و دگر هيچ نبود

بيحاصل كشتزار گردون تاچند

تاچند بر اين مزرعه دون پابند

زان پيش كه تخم و تركه ات مي كارند

درياب كه محصول نكو مي خواهند

باده اي كه آموخته جام جمست

قصر جم كه آئينه فخر عالمست

تاج جم و تخت جم و سلطاني جم

خوابست و خيالست و سرابست و دمست