من تلاش ميكنم پس هستم

شاعر تشنه
ز دريا مي‌گفت
اهل بيت سخنش را
به اسارت بردند!

زاهدي نوبنياد
راه و رسم عرفا پيشه گرفت
لنگ مرغي برداشت
و به آهنگ حزين آه كشيد:
«مرغ باغ ملكوتم نيم از عالم خاك!»

شاعري
آينه‌اي را دزيد
روي آيينه‌ي مسروقه نوشت:
بيدلي در همه احوال خدا با او بود!

تاجري دسته گلي پرپر ديد
ياد پروانه‌ي كسبش افتاد!

تاجري اره برقي آورد.
پاي يك منظره را
امضا كرد!

تاجري قصه‌نويس
كودكان را به تفاهم مي‌خواند
مگسي
روي گل لاله تقلا مي‌كرد!

تاجري فال گرفت
غزلي لاميه آمد-
تاجر
چيزي از شعر نفهميد اما
چشم مبهوتش را قافيه‌ي «مال» گرفت

شاعري ضربت خورد
تاجري شعرشناس
در ته حجره‌ي خود
شربت خورد!

تاجري
مجلس تفسير گذاشت
ابتدا
فاتحه بر قرآن خواند!

در اتوبان سلوك
شاعري هروله اي كرد و گذشت
زاهدي چپ شد و مرد
عارفي پنچري روح گرفت.
 
شاعري شعر جهاني مي گفت
 هم بدان گونه كه مي افتد و داني مي گفت
 
شاعري شوريده
از خودش بر مي گشت
كاغذي در كف داشت
پي يك شاعر ديگر مي گشت
 
پيش چشم شاعر
جدولي حل مي شد
عشق مختل مي شد!
 
شاعري شايعه بود
نقد تكذيبش كرد!
 
تاجري سر مي رفت
شاعري حل مي شد
ناقدي نيزه به دست
در المپيك غم اول مي شد.
 
شاعري خم مي شد
منشي قبله ي عالم مي شد!
 
شاعري خون مي گفت
زاهدي ايدر و ايدون مي گفت
قصه ي ليلي و مجنون مي گفت!
 
سالكي خسته به دنبال حقيقت مي رفت
در مجاري اداري گم شد!
 
شاعري مادر شد
پدر بچه ي خود را سوزاند!
 
شاعري ني مي زد
عارفي مي ناليد
زاهدي بست پياپي مي زد!
 
تاجري مجلس تفسير گذاشت
ابتدا فاتحه بر قرآن خواند!