من تلاش ميكنم پس هستم

1

آن‌سان كه نسيم برگ را مي‌بوسد
يا حادثه زين و برگ را مي‌بوسد
وقتي لبِ پلكِ خسته‌اش را مي‌بست
گفتي كه لبان مرگ را مي‌بوسد

2

كس رازِ حيات او نداند گفتن
بايست زبان به كام خود بنهفتن
هرچند ميان خون خود خفت ولي
سوگند كه خون او نخواهد خفتن

3

موسيقي شهر بانگ رودارود است
خنياگري آتش و رقص دود است
بر خاك خرابه‌ها بخوان قصه جنگ
از چشم عروسكي كه خون‌آلود است

4

آهنگ و سرود لب‌تان سوختن است
انديشه روز و شب‌تان سوختن است
اين چيست ميان تو و پروانه و شمع؟
كز روز ازل مذهب‌تان سوختن است

5

گفتم كه: چرا دشمنت افكند به مرگ؟
گفتا كه: چو دوست بود خرسند به مرگ
گفتم كه: وصيتي نداري؟ خنديد
يعني كه همين بس است: لبخند به مرگ

1

ما حادثه‌اي به زخم آراسته‌ايم
كز تيرگي قديم شب كاسته‌ايم
صبحيم كه صادقانه از خواب گران
با يك نفس عميق برخاسته‌ايم

2

آنان كه زبان عشق را مي‌دانند
لب بسته سرود عاشقي مي‌خوانند
با رفتن‌شان ترنم آمدن است
خورشيد غروب كرده را مي‌مانند

3

كس چون تو طريق پاكبازي نگرفت
با زخم نشان سرفرازي نگرفت
زين پيش دلاورا كسي چون تو شگفت
حيثيت مرگ را به بازي نگرفت

4

اي كاش سخن آينه جانم بود
جان عرصه تُركتاز جانانم بود
دل تنگ شد از نفاق ديرين، اي كاش
يك ذره صداقت شهيدانم بود

5

گامي به تولّا زده بوديم اي كاش
جامي ز مي لا زده بوديم اي كاش
آن شب كه قراولان توفان رفتند
چون موج به دريا زده بوديم اي كاش

1

آن‌سان كه درخت برگ را زيسته‌ايد
در عرياني تگرگ را زيسته‌ايد
بيچاره به ما كه زندگي را مرديم
خوشبخت شما كه مرگ را زيسته‌ايد

2

چشمي هستي هميشه در خون مانده
زلفي هستي به راه مجنون مانده
پايي هستم به خاكريز افتاده
دستي هستم ز خاك بيرون مانده

3

شادي مي‌رفت، جاي آن غم مي‌ماند
باران و شب و چهره درهم مي‌ماند
با رفتن آن بزرگ از خانه ما
شهنامه من بدون رستم مي‌ماند

4

افتاد به خاك، آسمان غمگين شد
تن‌پوش بي آستين به خون آذين شد
هر قطره خون تو سپيداري سرخ
هر برگ شبيه پنجه‌اي خونين شد

1

ما گرد مداري از خطر مي‌گرديم
تا صبح به دنبال سحر مي‌گرديم
سوگند به لاله‌ها، كه همچون خورشيد
زرد آمده‌ايم و سرخ بر مي‌گرديم

2

پيراهني از ستاره بر تن كردند
دل را به اميد كوچ روشن كردند
آنجا كه شب از رود خروشان تر بود
محدوده صبح را معين كردند

3

از زخم، شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
آنان همه از تبار باران بودند
رفتند، ولي ادامه دارند هنوز

4

مانند غروب زخمي دريا سرخ
مانند بهار در شقايق‌ها سرخ
يك روز شبيه غنچه در بارش نور
مي‌رويم و سبز مي‌شوم اما سرخ

1

يك دختر و آرزوي لبخند كه نيست
يك مرد پر از كوه دماوند كه نيست
يك مادر گريان كه به دختر مي گفت:
باباي تو زنده است... هرچند كه نيست

2

برگي شدم و به دست بادم دادند
تا فصل حضور امتدادم دادند
آيينه نبوده‌ام و ليكن بودن
درسي ا‌ست كه هشت سال يادم دادند

3

در خواب و خيال هم نرفتيم به جنگ
بي رنج و ملال هم نرفتيم به جنگ
ما نسل سپيدبخت سوم بوديم
از راه شمال هم نرفتيم به جنگ

4

آن روز در آن معركه مجنون رقصيد
بيخود شد و در كنار كارون رقصيد
خورشيد فرو رفت به اعماق زمين
از شرم برادرم كه در خون رقصيد

براي مشاهده اشعار قيصر امين پور كليك كنيد

براي مشاهده اشعار سيد حسن حسيني كليك كنيد