تشتي لبالب تصوير

مهي عيان و حادثه اي مواج
حتي : برابرم آينه بود
چله ي قرقاول
با ورد مي شكست
آن سوتر عصر عارفانه مبراست
پستوي خانه از نياي زمان خالي
صيدش
قرار تازه
ماهي من
بي تاب
گل ها
براي بعدشما حجله بسته اند
پرسش برابرم
مگر اين بار زندگي
كفشي كه پارگيش
پاي مرا به كوچه هاي كودكي ام باز مي كند
باغ نهان نخستين را
گل ها به خواب مي
دمم
آهسته تر بخواب
من : در ميان آسمان و عروسان
خطي
چراغ مي كشم
از رودخانه كه تا حال
از كاسه ام تهي ست
خطي
چراغ مي كشم
رواق رازيانه چه كوتاه ست
اطرافمان كه سياه مي زند قبيله
دره چه طولاني
پس آسمان خراش خاطرات
تا
توره اي رميده كه در كوزه كشتي
او
مرده
ايستاده
موريانه
هنوز آن جاست
ماهي من
بي تاب
بي تنور شما ليس مي زند آن زن
با سايه روي كاسه ي مهتاب
سلطان پير جامه تويي
معناي گريه اگر گمراه
تاريكي
از عشيره
ي تاريكي
صيدش قرار پاره ماهي من
بي تاب