خاموش

اگَرَم خدا بخواهد به هواي عشق كويش
شب و روز آسمان را بزنم گره به مويش

چو سيه شود شبانه چه هراسي اي مسافر
كه شبق بميرد امشب همه از جلاي رويش

سر و پا شكسته‌ام بين كه بهاي تربت دل
همه دل اگر چه دريا، كه يكي حباب رويش

به اميد سايه داري، سر و سجده سايه‌ام شد
همه پيرهن بشويم، به نَمِ نسيم خويَش

تو چه خامشي به خانه، خبرت دهم خدا را
همه در سماع و چرخش زِهيِ هواي هويش

تو نگر كه در دواير، همه هستي و زمانه
هم از ابتداي زادن، عجبا دَوَد به سويش